Św. Jakub Apostoł pisze: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana” (Jk. 5,14).
Obowiązek poproszenia kapłana ciąży na najbliższej rodzinie chorego.
W przypadku ciężkiej choroby lepiej poprosić kapłana wcześniej, bowiem jest to sakrament umocnienia.
Sakrament ten może być przyjmowany wielokrotnie, a nie tylko w przypadkach krańcowych.
Przygotowanie mieszkania:
- stół nakryty białym obrusem,
- krzyż
- świeca
- waciki
- woda do popicia dla chorego.
W czasie udzielania sakramentu namaszczenia chorych powinni modlić się wspólnie także domownicy.
Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości.
Sakrament ten wolno powtórzyć, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze (kan. 1004).
Sakramentu należy udzielać chorym, którzy - będąc przytomni na umyśle - przynajmniej o niego prosili (kan.1005).
Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim (kan. 1007).
Sakramentu namaszczenia chorych można udzielić w następujących przypadkach:
- jeśli jest przewlekła choroba,
- osobom starszym wiekiem,
- przed operacją medyczną,
- nieprzytomnym lub psychicznie chorym, jeśli można przypuszczać, że w normalnych warunkach życzyłyby sobie przyjęcia tego sakramentu.
SAKRAMENTU TEGO NIE UDZIELA SIĘ ZMARŁYM!
Chorych z posługą sakramentalną odwiedzam w pierwsze soboty miesiąca. Wystarczy, żeby ktoś z rodziny zgłosił chorego do księdza. W sytuacjach szczególnych odwiedzam chorych w każdym innym czasie.
W NAGŁYCH PRZYPADKACH KAPŁANA MOŻNA WEZWAĆ O KAŻDEJ PORZE DNIA I NOCY!
